Pink

Op  10 januari stierf David Bowie. "The stars look very different today", las je overal op internet.

In het Groninger Museum was net een tentoonstelling over hem geopend. Met een vriendin sprak ik in december al af dat we in januari zouden gaan. Op een woensdag, dan was het vast rustiger. En toen overleed de man, een paar dagen na z'n verjaardag. Het sloeg in als een bom. De tentoonstelling, die al goed bezocht werd, werd ineens overspoeld. Er kwamen extra openingstijden, er kwam een condoleanceregister en het was druk. Erg druk. Begrijpelijk. Fans wilden (gevoelsmatig) dichterbij hem zijn. Hem nog eens zien, in al zijn glorie. En waar beter dan op de tentoonstelling, ter ere van hem.

Vriendin en ik spraken af om dan maar later te gaan. We wonen tenslotte in de buurt en éigenlijk was ik niet zo'n fan. Dat veranderde vandaag. De opdracht 'Pink' leek een goede reden voor een bezoek. Veel roze bij David Bowie, dachten we (dat viel trouwens tegen).

Ik was geen fan, ben het nu wel. Wat een artiest. Wat een entertainer. Wat een man. Geweldig, fabuleus en WOW. Natuurlijk ben ik er (te) laat mee, maar ach.. z'n muziek blijft.

Bij het gedeelte over de Space Oditty werd ik enigszins emotioneel. Vanavond snapte ik pas waarom, door die tekst "The stars look very different today". Je ziet een jonge man, die dat zingt. Deze jonge man is net overleden. Nog niet eens zo'n oude man. Een man met een vol en bewogen leven. Een man, die wist wat hij wilde. Een man, die eruit sprong, opviel. Een ster, die er anders uitzag dan men ooit had gezien.

David Bowie is.. David Bowie was. Bijzonder.