Met de bedoeling ze thuis uit te zaaien en er mogelijk ooit echt bonsai van te maken (dit is in het verleden al meerdere keren mislukt, maar ach, de pitten zijn gratis en aanwezig, dus waarom niet) bewaarde ik ze. Om te zien of ze überhaupt zouden kiemen, legde ik ze eerst in een laagje water. Wat zinkt, dat kiemt, zo heb ik ooit geleerd. En ze zonken allemaal.
Omdat ze aan het eind van de dag al lekker nat waren en een beetje gezwollen leken, pakte ik ze in een natte tissue en stopte ze in een plastic zakje in mijn tas met de bedoeling ze thuis echt eerlijk waar gelijk in een potje te zetten, en vergat ze al snel. Op zoek naar iets kleins in mijn tas, kwam ik het zakje weer tegen. Weken, zo niet maanden, later dus. (kennelijk heb ik een niet erg overzichtelijke tas, maar ook dat is een ander verhaal) En wat zag ik tot mijn verbazing? Ze waren (bijna) allemaal uitgelopen!
Enthousiast legde ik het zakje in de vensterbank van de keuken, met de bedoeling ze direct te gaan poten, en vergat ze weer. Een week dit keer. Geheel tegen mijn gewoonte in heb ik niet eerst op de foto gezet hoe het eruit zag in dat zakje, maar zo zien ze eruit in het potje. Een paar pitten met grillige uitlopers, anderen meer wortel en minder uitloper. Al wel groene blaadjes.
Ik ben benieuwd wat het dit keer gaat worden. Een paar zullen wel blijven leven, toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten