Vandaag wilde ik wat onkruid verwijderen op de plek waar mijn lavasplant staat. Deze plant verhuist al sinds mijn 18e jaar met mij mee. Jarenlang stond hij alleen in een pot en werd sterk verwaarloosd toen ik weinig thuis was. Hij overleefde. Sterke plant.
Een paar jaar terug ging het bij ons in de tuin toch mis. Er moest een nieuwe schutting, waarbij hij vertrapt werd. Daarna plaatsten de buren een huisje achterin de tuin, waarvoor de schutting even weg moest en wéér werd de plant vertrapt. Toen kwam er een nieuwe bak bij voor papier en moest de plant gewoon verplaatst. Ik zette hem voorin de tuin, maar daar zette ik ook een muntplant, die wegkwijnde in een pot. Deze genoot echt in de volle grond. Nog steeds. Het verdrong de lavas.
Dit voorjaar groef ik dus een stukje op en zette dat op weer een andere plek. En nu kon ik 'm niet meer vinden, terwijl hij in hoogtijdagen zo'n anderhalve meter hoog is. Veel hoger dan het omringende onkruid.
Afijn. Voordat ik het onkruid kon verwijderen, moest er een boom teruggesnoeid worden, anders kon ik er niet bij. Dat was afgelopen najaar ook nog gebeurd, maar het is groeizaam weer. Duidelijk, de forsythia moest ook teruggesnoeid. En van de gouden regen konden ook wel wat takken af.
Uiteindelijk ging ik zo rigoureus aan de slag, dat de groene bak nu vol zit. Stom genoeg maakte ik géén foto van een Sonny Angel bij de berg snoeiafval, dus maar met m'n handschoentjes en de snoeischaar. De handschoentjes zijn niet brandnetelbestendig, zo voel ik aan m'n tintelende handen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten