Precies twee jaar geleden, omstreeks deze tijd, lieten we onze hond inslapen. Hij dartelde vrolijk door de behandelkamer van de dierenarts en ik voelde me een beul. Maar 's avonds was hij vaak een hoopje ellende en dan voelde ik me óók een beul, omdat ik geen beslissing kon, wilde of durfde nemen.
Hij wordt nog steeds gemist. Nog steeds, als we een hard geluid maken, zeggen we "Sorry Milo"
Dit witte stenen hondje kwam bij m'n moeder vandaan.
Dag 195 van 365
Geen opmerkingen:
Een reactie posten