En jij bent.......?

Ik heb een goed geheugen voor mensen uit een (ver) verleden. Tenminste, voor een aantal. Zo weet ik nog namen van diverse vriendjes en vriendinnetjes van de kleuterschool. Dat zij mij niet meer kennen, daar kwam ik al een aantal keren achter.

Zo ontmoette ik een jaar terug mijn 'vriendje' van de kleuterschool. Toegegeven, toen ik hem zag ging er nog geen zaklampje branden, maar toen hij z'n naam noemde, ging er gelijk een vuurtorenlicht aan. Tijdens zijn verhaal kwam er steeds meer herkenning. Na afloop heb ik, voor de zekerheid, gevraagd of hij inderdaad daar en daar was opgegroeid en op die school had gezeten. Ja dus. Mij herkende hij niet, m'n naam zei 'm niets.

Een paar jaar terug ontmoette ik een vrouw, in wie ik direct iemand van ballet van lang, lang geleden herkende. Ik vertelde haar enthousiast wie ik was, dat ik nog wist waar zij gewoond had en dat we samen op ballet zaten. Haar verbijsterde respons was genoeg: "Heb ik op ballet gezeten???" Nee, ze herkende me inderdaad niet. ;-)

Misschien komt het doordat ik met 8 jaar van de verre oostkant van de stad (toen nog niet eens stad maar dorp) naar de verre westkant verhuisde. Een nieuwbouwwijk zo ver van de stad, dat het voelde als een dorp, middenin de weilanden. In die tijd was er geen hyves, facebook, twitter of sms om veelvuldig contact te houden. Je schreef brieven, dan nog eens een kaartje en misschien mocht je van je ouders een keertje bellen. Geografisch verhuisde ik niet zover, maar voor het behouden van contact met de vriendjes en vriendinnetjes had ik net zo goed van noord naar zuid Nederland kunnen verhuizen. Voor mij bleven deze kinderen nog jarenlang van belang in mijn herinnering. Voor hen was ik een meisje dat verhuisde en die je dus vergat. De rest bleef immers achter.

Maar ook met contacten in later jaren heb ik gemerkt dat ik mensen eerder herkende dan zij mij. Niet iedereen overigens, maar vaak ging het wel zo. Misschien komt het doordat ik een gezicht heb van 16 in een dozijn. Hoevaak ik niet de vraag gehad heb of ik de zus van die of die was. En als ik dan eens herkend werd, kon het ook nog zijn dat diegene inderdaad dacht dat ik mijn zus was. Dat is dan wel grappig.

Ik ben trouwens ook wel eens iemand tegengekomen, die ik herkende en die mij herkende maar met wie ik er nog niet uit ben, waarvan we elkaar kennen. Een aantal zwemlessen van onze kinderen hebben we in ons verleden gespit. Daarna zijn we weer overgegaan tot een simpel 'Hallo' als we elkaar zagen.

Inmiddels ga ik er nu ook, soms misschien wel ten onrechte, van uit dat mensen mij niet herkennen. Een soort puber-onzekerheid, die niet meer weggaat. Als mensen mij niet met een 'Hee hallo.. ' tegemoet komen, ligt het aan de situatie of ik ze vertel dat we elkaar al eerder hebben gekend.

Afgelopen week kwam het voor mij tot een raar moment. Ik moest, privé, een email sturen aan bovengenoemd kleuterschoolvriendje. En hoewel ik weet dat je na ruim 30 jaar niet meer kunt zeggen dat je elkaar kent, voelde het toch raar om de email te beginnen met "Geachte heer Achternaamkleuterschoolvriendje, "