8 O'Clock en een mistige morgen.

Vier dagen in de week ben ik om acht uur in de morgen op mijn werk. Niet op woensdag. Gelukkig maar, op het werk zou ik zo geen leuke foto weten.


Op mijn vrije woensdag loop ik rond acht uur meestal met de hond. En op deze mistige morgen was dat hét moment voor een foto. Ik genoot zo van het weer en de omgeving, dat ik besloot na de woensdagse koffieochtend te gaan wandelen. Ik maakte een flinke omweg, in de hoop wat speciaals te zien.

Er zijn mensen, die zeggen dat fotografen zo bezig zijn met dé foto, dat ze vergeten van het moment en de omgeving te genieten. Ik kan me wel voorstellen dat je zo denkt. Daarom zorg ik er op vakantie voor dat ik niet alleen bezig ben met dé foto, maar ook even stilsta bij de omgeving. Dat ik me bewust ben van de warmte van de zon, mogelijk de lichte bries en de plek waar ik sta. Hoe bijzonder bijvoorbeeld de historische waarde is, hoe het er vroeger uitgezien zou hebben.

Bezig zijn met dé foto kan ook andersom werken. Wanneer ik aan het wandelen ben, kijk ik continue om me heen wat ik zie, wat bijzonder is, wat afsteekt en wat speciaal zou zijn; wat dé foto zou maken. In gedachten zie ik het beeld al voor me. 

Misschien herken je dat: een lichte nevel tussen de kale boomstammen, herfstkleuren op de grond en daartussen de alerte kop van een ree. Of: het donkere water van de brede sloot, daarboven lichte mist, geel riet dat scherp contrasteert langs de randen en het felle blauw van een ijsvogel op een overhangende tak. Ja, in gedachte, of in herinnering, zie ik het allemaal wel voor me. Helaas kun je een herinnering of gedachte niet fotograferen. In werkelijkheid zag ik vanmorgen alleen de mist, bomen en het water, met het scherp contrasterende riet.

Ondertussen ben ik me er goed van bewust dat ik, ook met fototoestel in de hand, dé foto misschien niet eens kan maken, ook al vliegt daar die ijsvogel of staat daar het ree. Deze dieren zijn zo schuw en zo snel weg, zelfs met fototoestel in aanslag ontkomen ze je nog. Daarom stond ik vanmorgen met de handen in de zakken te genieten van de vlugge staartmeesjes, een grote bonte specht en een fuut in de verte. Pas het derde wegvliegende eendenpaar probeerde ik door de lens te vangen. Foto's maakte ik wel van de nieuwsgierige koeien en ongeïnteresseerde schapen, die zich rustig door het weiland voortbewogen. Afwisseling van asfalt, bomen, gras en mist.

Aan het eind van de wandeling was het wel genoeg geweest met de mist. Gelukkig vond de zon dat ook.